I dag tenkjer eg på mødre og fedre i ein skadeskoten by ikkje så langt herfrå, og på kor takksam eg over å bu i ein fredeleg skogkant. Men også på at ingen kan beskytte barna sine fullt og heilt, ikkje i Lommedalen, ikkje i Oslo, ikkje i Paris – og slett ikkje i Syria. Dette er utdrag frå eit dikt (Urd, 2013) som eg skreiv som relativt nybakt mor. Måtte nokon klare å hele verda, helst så snart som råd er.